Wypalenie zawodowe

– Szefie, nie mogę dłużej tak pracować. Rezygnuję.
– Dlaczego? Twoje wyniki są zadowalające. Jeszcze kilkadziesiąt lat i masz szansę na awans.
– Ta praca jest dla mnie zbyt ciężka. Zawsze marzyłem, żeby zostać demonem i opętać sobie jakiegoś wygodnego człowieka. Nie sądziłem jednak, że trzeba ich straszyć. Ostatnio, w nocy, pukałem w okno jednego z moich celów, a on dalej mocno spał. Nic go nie budziło. Zbiłem nawet szybę i nic. Wystraszyłem się wtedy, że może nie żyje i zacząłem resuscytację, żeby Śmierć się nie obraził, że zabieram mu robotę. A tamten tylko zachrapał i obrócił się na drugi bok. Nie mam czasu na takie numery! Wszyscy myślą, że są jedynymi, których nawiedzam.
Nie mówiąc już o nastolatkach. Są tak zapatrzeni w siebie, że jak wykonywałem na jednej z ofiar manewr Marii, wie szef, Bloody Mary, ukazanie się w lustrze przy zostawieniu pomieszczenia pustego, nawet mnie nie zauważyła. Dalej się wyginała i robiła sobie zdjęcia. Jak szef wie, jestem jeszcze zbyt nisko w hierarchii, żeby rada przyznała mi zezwolenie na utrwalanie się, więc na zdjęciach mnie nie ma.
Na domiar złego wczoraj jakiś dzieciak powiedział, że widział w internecie lepsze cosplaye. Sprawdziłem co to. Szefie! Ludzie się malują, żeby wyglądać jak my, a innym się to podoba. Wyglądają przerażająco, bałem się to oglądać. Jedna z dziewczyn malowała się w nawiedzonych miejscach. Ja bym tam nigdy nie wszedł, nie wiadomo, kogo można tam spotkać.
– Słyszałem o tym incydencie. Wystraszyła Ladona, chłopak nadal nie chce wrócić do domu. Musiałem dać mu urlop na podreperowanie nerwów.
– Sam szef widzi. Ja  nie umiem pracować w takich warunkach. Do tego jeszcze szkoła wieczorowa, kurs obowiązkowy z nowych technologii. Już rozumiem o co chodzi z telefonami i internetem, ale za nic nie mogę zaliczyć modułu z gier komputerowych. Nie jestem w stanie grać w to, co ludzie. Tyle krwi, potworów… Zwyczajnie boję się ruszyć z miejsca. I nie mam tyle refleksu, żeby kogoś zabić. Z resztą nie chcę zabijać, nawet, jeżeli twierdzą, że te postaci nie istnieją. Jakoś nie mogę się przekonać. W końcu o nas mówią to samo, a naprawdę wolę nie narażać się Śmierci.
– Masz rację, Arak. Nasza praca jest coraz trudniejsza, dlatego ostatnio zatrudniłem dla was psychologa. Myślę, że powinieneś z nim porozmawiać. Oczywiście terapia jest na mój koszt, ciężko teraz o dobrych pracowników. Weź proszę jego wizytówkę.